چند وقته حال و حوصلۀ درست و حسابی ندارم حتی برای نوشتن!شاید کسایی که *نبرد با خویشتن* رو تجربه کردن،میفهمن من چی میگم چون این جنگ شجاعت زیادی میخاد و آخرش یا خودتو شکست خورده وذلیل میبینی یا فاتح و کاشف وجهی از سرزمینهای وجودی خودت.چه خودخواه بودم من که فکر میکردم تنها زمانی که دلم میشکنه باید ناراحت باشم و به زمین و زمان بدوبیراه بگم اما حالا(این منم سنگی برای خورد کردن و سکوت اندوهم گوشهای فریاد "شکسته دلی" را کر میسازد).خنده م میگیره وقتی شعرپاره هامو ورق میزنم!این منم که از صفا گفتم،از مهربونی؟ از ملامت سنگ دل هایی که از "نه" سلاحی ساختن برای نابودی.
وقتی سکوتم اندوه را فریاد میزند و اندیشه هایم راه گریزی به سوی تو می یابد،وقتی تنها چشمهای  نگران تو اشکهای لرزانم را میبیند،وقتی نیلوفرهای آبی عشق تو بر ریسمان افکارم آشیانه می سازد دیگر چه باک از این غم چراکه تویی تکیه گاهم.وقتی با حضورت سرمای قلب یخ زده ام را ذوب میکنی،بخار میشود به سوی تو می آید و دیگر درون سینه ام قلبی نیست تا ناآرام باشد بلکه قطره ایست که دریای وجود تورا جستجو میکند.چه ساده انگاشتم من که تنهایم!!!! خداوندا میدانم که مرا بخشیدی چون تو بزرگی، بزرگتر ازهرآنچه در ذهن کوچکم آن را بزرگ میپندارم.
و تو ای دوست، دوست دارمت چراکه نمیخواهم تندیست باشم نمیخواهم عشقت را به پای مجسمه ایی بی روح نثار کنی.میدانم اگر تا آخر دنیا برایت بنویسم باز بار گناهم نزد تو کاسته شدنی نیست و چشمهایت همچنان مرا گناهکار میخواند!