در این دنیای که همه دم از مفید بودن روابط اجتماعی ورشد شخصیت افراد به این وسیله میزنند دلم میخواست به بیان مسئله ای بپردازم شاید باز نوشته ام بیشتر به درونم برمیگردد و به شخصی نویسی نزدیک باشد اما این نیز نوعی نوشتن است.شاید هدف من از وبلاگنویسی بلاگر شدن یا عرض اندام نوشته هایم نباشد و فقط یک نیاز درونی برای نوشتن باشد اما نوشتن در دنیای مجازی که چندنفری به خواندن آن میپردازند و نقاط ضعف و احیانا نقاط قوت آن را بیان میکنن خیلی جالبتر از نوشتن در دنیای دفتر خاطرات است.
در این سالهایی که تجربۀ ارتباط اجتماعی با افراد مختلف را داشتم (حتی کسانی که هیچ سنخیتی با من نداشتند) سعی کردم خوب گوش کنم و شنونده خوبی برای اطرافیانم باشم به گونه ایی که جرات بیان مشکلات و مسائل زندگیشان را داشته باشند،هرچند از روانشناسی سررشته ایی نداشتم اما تلاش میکردم به شناخت دقیقی از روحیات افراد مختلف برسم و شاید در این راه به دنبال منِ خویشتن میگشتم و به دنبال یک مسیر درست و نامحدود در راه موفقیت...
گاهی احساس میکردم آشغال ذهن دیگران را در ذهن فرو میبرم و با دادن انرژی مثبت،انرژی منفی اطرافیانم را در خود می بلعم.در این مسیر نه تنها به من خویش نزدیک نشدم بلکه فرسنگها فاصله میانمان به وجود آمد.حال که می اندیشم میبینم حتی در لحظات حساس تصمیم گیری برای زندگی خود،تجربه های دیگران نه تنها به من کمکی نکرد بلکه چاه را به جای راه در سراب زندگیم قرار داد.
با ترس از تجربه کردن برخی مسائل و با فرار از دادن تاوان یک تجربه و با دنبال کردن صرف تجربه های دیگران نمیتوان در مسیری درست گام برداشت چرا که انسانها استعدادهای مختلفی دارند و همۀ آنها در برخورد با یک مشکل عکس العمل مشترکی نشان نمی دهند شاید یک تجربه تلخ برای دیگری تجربه شیرینی برای تو باشد به شرط آنکه بدانی چگونه رفتار کنی و هنجار را به ناهنجار مبدل نکنی.
انسان موفق از نظر من انسانی است که حداقل 60درصد اطرافیانش انسانهای منفی بافی نباشند. پس اگر این جهان منفی است تو خود مثبت باش...
به قول آویبوری:منبع بدبختیها دنیای ست که در سینه داریم نه دنیایی که مارا احاطه کرده است.
و یا به قول لوئیزهی:به منظور دگرگون ساختن زندگی بیرون،باید درونتان را تغییر دهید در آن لحظه ای که تصمیم به دگرگونی میگیرید،شگفت آور این است که چگونه جهان به یاری شما می شتابد و نیازهای شمارا برآورده میسازد.