میسوزم از این دوروئی و نیرنگ
 یکرنگی کودکانه میخواهم
 ای مرگ از آن لبان خاموشت
 یک بوسه جاودانه میخواهم
 (فروغ)
 آری جهان مرده است!و ما گمان  میکنیم که زنده ایم...وقتی نیرنگها قد میکشند و تو مانند گیاهی خشکیده روز به روز کمر خم میکنی    میشکنی  خاک میشوی و درنهایت کود نیرنگها میگردی دیگر چه سود از این زیستن؟ دیگر چه سود که زلال چشمه صداقتت  به پای درختی  تنومند( که تار و پود و ریشه اش را از وجود تو وام میگرفت) هدر رود و تو باز منتظر بارانی تا آن درخت را سیراب کند مبادا زلال چشمه  ات بخشکد و ان را در حسرت باران بیابی!! و آن درخت گستاختر از همیشه قد میکشد و بر برگهای نیرنگش می افزاید و تو خوش خیالتر  از همیشه انتظار میوه مهر و پاکی و یکرنگی را میکشی!
 و تو ای تندیس انتظار! دیگر بس است سادگی،این طراوت، سیاست خشکیده ای است که تو را به ریشخند میگیرد و در مرداب خود که  قتلگاه تو خواهد شد فرو میبرد...